9 april 2015
“Daar is Femke al?” zei ik tegen Nienke. Femke kwam aangerend. “Hé heb je een ongelukje gehad?” “Ja mama de wc was de hele tijd bezet en toen kon ik niet meer ophouden. Maar mama ik heb buikpijn. Hier mama.” “Heb je ook pijn bij het plassen?” vroeg ik meteen, want dat kan een ongelukje ook verklaren. “Nee ik heb pas net buikpijn.” “Plas dan dadelijk thuis toch maar in een potje en dan kunnen we kijken of je blaasontsteking hebt.” Zelf heb ik al zo vaak blaasontstekingen gehad dat ik onderhand wel weet wat voor urine je produceert dan.
Thuis aangekomen kan ze niet plassen en na even rustig te hebben gezeten wil ze toch turnen. “Als het echt gaat mag het hoor.” En om kwart voor vijf vertrekt Femke naar het turnen. Als ik haar een uurtje later kom ophalen zegt ze dat ze toch weer wat buikpijn heeft. “Mama wat eten we vanavond?” “Jullie eten pannenkoeken en mama eet salade.” “Jaaa lekker!” Roept Femke, maar eenmaal aan tafel heeft ze er geen zin meer in. “Zal mama dan een eitje voor je bakken?” “Ja, maar eentje hoor mama.” En ik bak een eitje voor haar. Ze speelt meer met het eten als dat ze eet. Gelukkig gaat het toetje, twee stukken galia meloen, er goed in. Ze plast nog een keer in een potje maar de urine is helder. Ik ben gerustgesteld in dat opzicht.
Vanavond gaan ze in bad en in bed. We hebben video hometraining en zodra ze uit bad zijn begint het filmen. Femke begint te huilen en jammeren al vanaf dat ze uit bad komt. Ze heeft buikpijn, maar n bad had ze een aanvaring met Nienke. Ik voel aan haar buik en twijfel. Ze heeft geen koorts, maar wel pijn. Zal ik de HAP bellen of maar afwachten. We besluiten af te wachten, misschien dat een goede nachtrust helpt. Het verhaaltje wordt gelezen en Nienke loopt te clownen voor de camera. Dat is Nienke ten voeten uit. De meisjes gaan onrustig naar bed en Jilke komt als eerste mee naar beneden.
Jilke is zo erg aan het hoesten dat ze het benauwd heeft. Ze mag even beneden blijven. Dan komt Nienke eraan. “Ik kan niet slapen.” “Oké! Je mag 10 minuten beneden blijven en dan breng ik je weer naar boven.” zeg ik. Ik hoor een miauw en kijk Lex aan. “Ja die is ook ontsnapt.” zegt Lex. Arme Lex net op zo’n video hometrainingsavond gaat het allemaal “mis”. Tien minuten later mik ik Nienke op bed en blijkt Femke nog wakker. “Mijn buik doet nog steeds pijn mama.” “Zal ik je een zetpil geven dan?” “Nee die wil ik niet.” “Een asprientje dan?” “Nee die zijn smerig.” Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik straks nog eens kom kijken. Ik pak Fifi op en breng die naar de poezenkamer.
Als we om half 11 naar boven gaan, kijken we nog even bij de meisjes. Ik laat Jilke plassen en Lex gaat het licht uit doen bij Femke en Nienke. Nienke ligt in het bed van Femke en Femke heeft er last van. “Mous, Femke voelt warm aan.” Dus ik pak de thermometer. “Meten is weten Lex.” En ik hoor aan het piepje dat Femke koorts heeft. Ze klaagt over de buikpijn en heeft 39.8 koorts. Ik kijk op mijn telefoon en zie ‘kinderen met buikpijn en koorts moet je mee naar de huisarts.’ Dat zeg ik ook tegen Lex en ondertussen bel ik de HAP.
Na een stel vragen beantwoord te hebben moeten we toch komen. Ik schrik als we haar aankleden. Buiten de koorts is de pijn flink toegenomen. Ze loopt helemaal krom van de pijn. Ik had net mijn pyjama aan en doe mijn kleren er overheen. Bij de HAP mogen we weer urine inleveren en inderdaad geen blaasontsteking. De dokter denkt ook dat het misschien wel een blindedarmontsteking kan zijn en we worden doorgestuurd naar de SEH. Doe maar Tilburg want daar zijn we bekend. Tijdens mijn rit maak ik me toch zorgen. Zelf heb ik een blindedarmontsteking gehad en ken die pijn. En als dan je kind die pijn heeft voel jij het ook. Het liefst neem je het over op zo’n moment.
Bij de SEH aangekomen is de koorts al gezakt. Maar mijn meisje is een ziek en moe vogeltje. Ik heb haar in de auto al voorbereid op wat gaat komen. En inderdaad ze willen bloed afnemen. Ai, dat wil Femke niet, dus ik begin op haar in te praten en samen met de verpleegkundige alles uit te leggen. Ik stroop mijn mauw op en zeg: “Prik mij maar dan kan ze zien dat het geen pijn doet.” En zo word ook ik geprikt. Femke laat zich echter niet van de wijs brengen, maar uiteindelijk snapt ze dat ze geen andere keus heeft. Helaas deed het bij haar wel zeer. De bloeduitslagen laten op zich wachten en na een verpleegkundige en twee artsen die komen voelen mogen we naar huis. Er zit wel ontsteking in haar bloed, maar de pijn ebt weg en ze is niet dood en dood ziek. Als ze morgen nog pijn heeft moeten we weer bloed laten prikken en naar de poli heelkunde.
Om 3 uur snachts zijn we thuis en we proberen te slapen. Femke heeft geen koorts meer maar loopt nog steeds krom van de pijn dus ik maak meteen een afspraak. Zelf wil ze naar school, maar dat praat ik uit haar hoofd. Zij is nuchter en ik heb mijn boterham met medicijnen snel achterover gewerkt. En daar gaan we weer naar het ziekenhuis. Het snel bloed laten prikken was er niet bij. We hadden weliswaar het formulier meegekregen, maar ze hadden verzuimd aan te kruisen waarop geprikt moest worden. Grrrrr hup naar heelkunde. Daar het formulier laten invullen en toen weer terug. Gelukkig werd nu met twee verpleegkundige geprikt en zat ze bij mij op schoot. Het deed iets minder zeer, maar nog wel zeer. Een diploma verder en twee kleurplaten konden we naar heelkunde.
Ook daar moest gewacht worden op de uitslagen. Femke gaf al aan minder pijn te hebben als gisteren, maar de bloedwaarden lieten meer ontsteking zien. Toch maar een echo laten maken. Bij de echo aangekomen was dat voor mij een bekende. “Heey wij hebben elkaar eerder gezien.” Zeggen we tegelijk. Zij was erbij toen bij mij de drain werd geplaatst voor het grote abces in mijn buik. Ik krijg een stoel naast Femke, maar ze is zo stoer. Uit de echo blijkt geen blindedarmontsteking maar wel opgezette lymfeklieren. Een andere dokter bevestigd dat en we gaan weer terug naar heelkunde.
Bij heelkunde krijgen we de bevestiging officieel. Ontstoken lymfeklieren is het eindoordeel. Met de woorden van de chirurg “Ik maak me over Femke geen zorgen.” verlaten we heelkunde. Het arm ding heeft nog pijn en is nog steeds wit. Maar ze heeft ook weinig geslapen. Als we thuis aankomen is de school al uit, maar zien we haar juf nog zitten. Femke wil even naar de juf toe. De juf vind net als mij dat ze eerst uit moet zieken en pijnvrij moet zijn als ze naar school komt. Femke kijkt al weer eigenwijs. Thuis eten we eerst een boterham en Femke lijkt toch zienderogen op te knappen. Ik ben gewoon gebroken. Tegen het eind van de middag heeft ze nog wel wat pijn maar met een molletje achter de kiezen speelt ze weer.
De volgende ochtend wil ze naar school. Nee absoluut niet thuis blijven. Ze lacht weer en heeft al weer wat meer kleur. Ik mag haar buik voelen en ze spant m aan. Hmmmzz oke maar e mag niet overblijven. Ik wil weten hoe het met je gaat. Tegen de juf nog even zeggen dat die meteen moet bellen als het niet goed gaat of ze de indruk heeft dat het niet gaat. En daarna loop ik weg. Wat een stoere meid. Pffff ik hoop niet te stoer, maar dat zie ik over een minuut of 10 want dan haal ik haar op.