Archieven

Kom maar bij mama

apr9

9 april 2015

“Daar is Femke al?” zei ik tegen Nienke. Femke kwam aangerend. “Hé heb je een ongelukje gehad?” “Ja mama de wc was de hele tijd bezet en toen kon ik niet meer ophouden. Maar mama ik heb buikpijn. Hier mama.” “Heb je ook pijn bij het plassen?” vroeg ik meteen, want dat kan een ongelukje ook verklaren. “Nee ik heb pas net buikpijn.” “Plas dan dadelijk thuis toch maar in een potje en dan kunnen we kijken of je blaasontsteking hebt.” Zelf heb ik al zo vaak blaasontstekingen gehad dat ik onderhand wel weet wat voor urine je produceert dan.

Thuis aangekomen kan ze niet plassen en na even rustig te hebben gezeten wil ze toch turnen. “Als het echt gaat mag het hoor.” En om kwart voor vijf vertrekt Femke naar het turnen. Als ik haar een uurtje later kom ophalen zegt ze dat ze toch weer wat buikpijn heeft. “Mama wat eten we vanavond?” “Jullie eten pannenkoeken en mama eet salade.” “Jaaa lekker!” Roept Femke, maar eenmaal aan tafel heeft ze er geen zin meer in. “Zal mama dan een eitje voor je bakken?” “Ja, maar eentje hoor mama.” En ik bak een eitje voor haar. Ze speelt meer met het eten als dat ze eet. Gelukkig gaat het toetje, twee stukken galia meloen, er goed in. Ze plast nog een keer in een potje maar de urine is helder. Ik ben gerustgesteld in dat opzicht.

Vanavond gaan ze in bad en in bed. We hebben video hometraining en zodra ze uit bad zijn begint het filmen. Femke begint te huilen en jammeren al vanaf dat ze uit bad komt. Ze heeft buikpijn, maar n bad had ze een aanvaring met Nienke. Ik voel aan haar buik en twijfel. Ze heeft geen koorts, maar wel pijn. Zal ik de HAP bellen of maar afwachten. We besluiten af te wachten, misschien dat een goede nachtrust helpt. Het verhaaltje wordt gelezen en Nienke loopt te clownen voor de camera. Dat is Nienke ten voeten uit. De meisjes gaan onrustig naar bed en Jilke komt als eerste mee naar beneden.

Jilke is zo erg aan het hoesten dat ze het benauwd heeft. Ze mag even beneden blijven. Dan komt Nienke eraan. “Ik kan niet slapen.” “Oké! Je mag 10 minuten beneden blijven en dan breng ik je weer naar boven.” zeg ik. Ik hoor een miauw en kijk Lex aan. “Ja die is ook ontsnapt.” zegt Lex. Arme Lex net op zo’n video hometrainingsavond gaat het allemaal “mis”. Tien minuten later mik ik Nienke op bed en blijkt Femke nog wakker. “Mijn buik doet nog steeds pijn mama.” “Zal ik je een zetpil geven dan?” “Nee die wil ik niet.” “Een asprientje dan?” “Nee die zijn smerig.” Ik haal mijn schouders op en zeg dat ik straks nog eens kom kijken. Ik pak Fifi op en breng die naar de poezenkamer.

Als we om half 11 naar boven gaan, kijken we nog even bij de meisjes. Ik laat Jilke plassen en Lex gaat het licht uit doen bij Femke en Nienke. Nienke ligt in het bed van Femke en Femke heeft er last van. “Mous, Femke voelt warm aan.” Dus ik pak de thermometer. “Meten is weten Lex.” En ik hoor aan het piepje dat Femke koorts heeft. Ze klaagt over de buikpijn en heeft 39.8 koorts. Ik kijk op mijn telefoon en zie ‘kinderen met buikpijn en koorts moet je mee naar de huisarts.’ Dat zeg ik ook tegen Lex en ondertussen bel ik de HAP.

Na een stel vragen beantwoord te hebben moeten we toch komen. Ik schrik als we haar aankleden. Buiten de koorts is de pijn flink toegenomen. Ze loopt helemaal krom van de pijn. Ik had net mijn pyjama aan en doe mijn kleren er overheen. Bij de HAP mogen we weer urine inleveren en inderdaad geen blaasontsteking. De dokter denkt ook dat het misschien wel een blindedarmontsteking kan zijn en we worden doorgestuurd naar de SEH. Doe maar Tilburg want daar zijn we bekend. Tijdens mijn rit maak ik me toch zorgen. Zelf heb ik een blindedarmontsteking gehad en ken die pijn. En als dan je kind die pijn heeft voel jij het ook. Het liefst neem je het over op zo’n moment.

Bij de SEH aangekomen is de koorts al gezakt. Maar mijn meisje is een ziek en moe vogeltje. Ik heb haar in de auto al voorbereid op wat gaat komen. En inderdaad ze willen bloed afnemen. Ai, dat wil Femke niet, dus ik begin op haar in te praten en samen met de verpleegkundige alles uit te leggen. Ik stroop mijn mauw op en zeg: “Prik mij maar dan kan ze zien dat het geen pijn doet.” En zo word ook ik geprikt. Femke laat zich echter niet van de wijs brengen, maar uiteindelijk snapt ze dat ze geen andere keus heeft. Helaas deed het bij haar wel zeer. De bloeduitslagen laten op zich wachten en na een verpleegkundige en twee artsen die komen voelen mogen we naar huis. Er zit wel ontsteking in haar bloed, maar de pijn ebt weg en ze is niet dood en dood ziek. Als ze morgen nog pijn heeft moeten we weer bloed laten prikken en naar de poli heelkunde.

Om 3 uur snachts zijn we thuis en we proberen te slapen. Femke heeft geen koorts meer maar loopt nog steeds krom van de pijn dus ik maak meteen een afspraak. Zelf wil ze naar school, maar dat praat ik uit haar hoofd. Zij is nuchter en ik heb mijn boterham met medicijnen snel achterover gewerkt. En daar gaan we weer naar het ziekenhuis. Het snel bloed laten prikken was er niet bij. We hadden weliswaar het formulier meegekregen, maar ze hadden verzuimd aan te kruisen waarop geprikt moest worden. Grrrrr hup naar heelkunde. Daar het formulier laten invullen en toen weer terug. Gelukkig werd nu met twee verpleegkundige geprikt en zat ze bij mij op schoot. Het deed iets minder zeer, maar nog wel zeer. Een diploma verder en twee kleurplaten konden we naar heelkunde.

Ook daar moest gewacht worden op de uitslagen. Femke gaf al aan minder pijn te hebben als gisteren, maar de bloedwaarden lieten meer ontsteking zien. Toch maar een echo laten maken. Bij de echo aangekomen was dat voor mij een bekende. “Heey wij hebben elkaar eerder gezien.” Zeggen we tegelijk. Zij was erbij toen bij mij de drain werd geplaatst voor het grote abces in mijn buik. Ik krijg een stoel naast Femke, maar ze is zo stoer. Uit de echo blijkt geen blindedarmontsteking maar wel opgezette lymfeklieren. Een andere dokter bevestigd dat en we gaan weer terug naar heelkunde.

Bij heelkunde krijgen we de bevestiging officieel. Ontstoken lymfeklieren is het eindoordeel. Met de woorden van de chirurg “Ik maak me over Femke geen zorgen.” verlaten we heelkunde. Het arm ding heeft nog pijn en is nog steeds wit. Maar ze heeft ook weinig geslapen. Als we thuis aankomen is de school al uit, maar zien we haar juf nog zitten. Femke wil even naar de juf toe. De juf vind net als mij dat ze eerst uit moet zieken en pijnvrij moet zijn als ze naar school komt. Femke kijkt al weer eigenwijs. Thuis eten we eerst een boterham en Femke lijkt toch zienderogen op te knappen. Ik ben gewoon gebroken. Tegen het eind van de middag heeft ze nog wel wat pijn maar met een molletje achter de kiezen speelt ze weer.

De volgende ochtend wil ze naar school. Nee absoluut niet thuis blijven. Ze lacht weer en heeft al weer wat meer kleur. Ik mag haar buik voelen en ze spant m aan. Hmmmzz oke maar e mag niet overblijven. Ik wil weten hoe het met je gaat. Tegen de juf nog even zeggen dat die meteen moet bellen als het niet goed gaat of ze de indruk heeft dat het niet gaat. En daarna loop ik weg. Wat een stoere meid. Pffff ik hoop niet te stoer, maar dat zie ik over een minuut of 10 want dan haal ik haar op.

Naar de rommelmarkt

mrt29

29 maart 2015

“Femke, Nienke komen jullie even naar boven.” Met duidelijke tegenzin komen de meisjes naar boven. Ze hebben al een aardig idee van wat ik ga zeggen. “Er is een rommelmarkt in Dongen. Willen jullie mee met mama? Jullie mogen ieder vijf euro meenemen uit je spaarpot en als jullie iets zien wat jullie echt leuk vinden mogen jullie dat kopen.” De meiden vinden het helemaal geweldig. Nee die hadden ze niet verwacht. En ik ga dan meteen door met mijn harde eisen 🙂 . “Maar we gaan pas weg als jullie je kamer hebben opgeruimd en jullie zijn aangekleed.”

Tja die hadden ze even vergeten in het gejubel. Mama liet ze niet voor niks naar boven komen. “Met frisse tegenzin gingen de meiden aan de gang. Ondertussen ruimde ik mijn kamer verder op en deed nog snel een was in de wasmachine. Toen ik klaar was waren de meiden nog niet halverwege. “Lady’s lukt het?” “Nee Nienke doet niks.” “Nee Femke is zich al aan het aankleden.” Waarom wilde ik die twee ook al weer meenemen naar de rommelmarkt. “Ik ga even een boterham eten en mijn medicijnen innemen en dan wil ik dat jullie klaar zijn.” En wonder boven wonder ze waren beneden toen mijn boterham op was.

Even de haren doen, het geld pakken en hup in de auto. Bij de rommelmarkt aangekomen bleek het een kleintje te zijn. En gelukkig niet al te druk. Nienke staat bij elke kraam stil en wil het meest absurde hebben. Maar ik wil dat ze met geld leert omgaan. Oké ze is pas 5 jaar, maar een beetje bewust maken dat dingen geld kosten kan geen kwaad. “Mama kijk! Dit wil ik hebben gaat het weer.” “Nienke je hebt maar vijf euro bij. Laten we eerst eens verder kijken. Misschien zie je dadelijk iets wat nog leuker is.”

Bij een kraam met nieuwe spijkerbroeken houden we stil. 5 euro per broek en in de maat van Femke en Nienke. Ik koop drie broeken voor ze. Ze hebben dezelfde maat. Nienke de jongste van de twee is zelfs 1 cm groter als haar zus die 1,5 jaar ouder is. “Kijk meiden” leg ik uit, “Mama koopt voor jullie drie broeken, waarom doet mama dat.” Nienke; “Omdat ik er weer een kapot heb gemaakt.” Femke; “Omdat we er te weinig hebben.” “Ja jullie hebben ze nodig dus daarom koop ik die broeken.” Ik ben trots op hun antwoorden.

Bij de volgende kraam staat Nienke al weer klaar. Een fel rode kralen ketting wil ze graag hebben. “Nee Nienke we kijken even verder.” Bij weer een volgende kraam roept ze; “Kijk mama dat is Alex de leeuw. Mag ik die dan kopen?” Ik zwicht. “Dan vraag maar aan die meneer hoeveel die kost.” “Nee dat durf ik niet mama.” “Schat dan zul je ook niks kopen wat je wil.” En heel zachtjes vraagt ze aan de meneer; “Hoeveel kost die leeuw.” Voor 1 euro mag ze hem meenemen en ze is dol gelukkig.

Femke kijkt nog rond en ziet dan een armband. We kijken in het bakje en zien er eentje die nog leuker is. Zij hoeft maar 50 cent te betalen. Nienke wil ook een armband en betaald daar ook 50 cent voor en allebei willen ze een barbie voor 2 euro per stuk. Ze zijn helemaal gelukkig met hun gekochte rommel. Het verschil tussen 5 en 7 jaar is duidelijk. Nienke wil kopen totdat de volledige 5 euro op zijn en Femke kijkt echt naar wat ze leuk vind.

Daarna gaan we nog even naar oma toe de aan het revalideren is in het verzorgingshuis schuin aan de overkant. Ze is net aan het eten. De kinderen vermaken zich met hun aangekochte spulletjes en laten trots alles aan oma zien. Mijn zusje belt of ik meega naar Kaatsheuvel want daar is ook een rommelmarkt. Die andere in Dongen is drie keer niks. De meiden willen thuis gaan spelen, dus een half uur later drop ik die thuis af om met mijn zusje naar de andere rommelmarkt te gaan. Haar jongens gaan wel mee, maar die willen straks nog even mee naar tante Mous om te gaan spelen.

Voor Jilke koop ik een hele grote knorretje voor 2 euro. Dan heeft die ook iets gehad. Maar ook in Kaatsheuvel was de rommelmarkt niet veel. Wel is het altijd leuk om oude bekenden te zien. Even kletsen en nu ik weet dat ze dit zal lezen: Jaaa een reünie zou gaaf zijn 🙂

Een eerste indruk om nooit te vergeten

mrt27

18 januari 2012

 

Mijn dochter is vorige week voor het eerst naar school gegaan en wat een mama dan allemaal moet leren in zo’n eerste week.

Een eerste indruk om nooit meer te vergeten.

Maandag middag 9 januari en mijn dochter gaat voor het eerst naar
school. Zij staat te popelen om te gaan en is helemaal happy. Papa, mama
en de twee zusjes gaan mee om haar weg te brengen. Ik hoef je
natuurlijk niet te vertellen dat ik emotioneel was hè ;-)
En samen met de kraamtranen (5 december bevallen van de derde dochter)
had ik een goed excuus om een traantje weg te mogen pinken, vond ik
zelf.

Als geoefend doemdenker begon ik me al een week van te voren druk te
maken over hoe ik dat ga doen. ‘s Morgens vroeg de kinderen aankleden,
wassen, eten, jassen aan en op tijd op school zijn. En dan ‘s middags ….
pffff ik werd er helemaal benauwd van. Niet alleen met mijn hummeltje
van 5 weken, maar ook omdat ze gehaald is met een keizersnee.
Het is maandagmiddag 9 januari 15.30 en ben op tijd op school. Mijn
peuter die twee en een half  is en heel hard NEE roept loopt aan mijn
hand totdat… Jawel totdat we op het schoolplein staan. Ze trekt zich los
en begint te rennen. Ik heb de jongste in een draagzak en buiten dat
kan ik niet rennen. Roepen dan maar, maar echt niet dat ze luistert en
dan zie ik het al gebeuren.

 

Zakt zo de broek van mijn opstandige peuter op half elf. Met een rood
hoofd trek ik hem zo goed en zo kwaad als het kan omhoog. Hebbes en
niet meer loslaten. Gelukkig komt daar mijn oudste aan. Helemaal trots
want ze zit nu op de basisschool. We lopen naar huis met een kind op
mijn buik en twee handjes in de mijne en dan….

O Nee! Daar gaat die broek weer. Helemaal op haar enkels. Een vrouw die
achter me loopt helpt me. Ik klungel en stuntel en begin te sjorren aan
de luier. Die bomvol is. Lang leve de huggies (die komen hier nooit meer
in). In nog geen uur tijd was de luier zo zwaar dat ie elke pasvorm
vergat en zo de wet van de zwaartekracht volgde. Recht naar beneden dus.
Gelukkig woon ik op nog geen 500 meter van de school. Luier in mijn jaszak, broek omhoog en snel thuis een schone luier om.
Hoe zou ik nu te boek staan? Die moeder van dat kindje met de broek op de enkels :’-(

Maar inmiddels zijn we al weer een week verder. Mijn dochter heeft
het naar de zin op school. Mijn peuter zit voortaanvast in de buggie en
mijn jongste hangt vredig op mijn buik. Daarnaast zijn de Huggies
ingewisseld voor het meest betrouwbare merk Pamper. Ze zijn dan wel
duurder, maar de ongelukjes van de eerste week hadden we daarmee nog
nooit gehad.
Mama leert snel!

En als je die glimlachen ziet smelt je gewoon en vergeet je alles toch!

Nja bijna alles ;-)

Daar gaat ze

mrt27

19 juni 2013

 

Al zo veel moeders zijn mij voorgegaan. Zoveel kinderen mijn dochter.
En toch het blijft iets moois, iets wat blijft ontroeren en uniek is
elke keer weer. Van peuter naar kleuter.

Mousjes kroost

Nienke, mocht voor het eerst een middagje wennen op school. Het was
gisteren en morgen middag wennen voor de kleuters die na de
zomervakantie gaan beginnen. Helaas heeft ze die pech dat ze niet meteen
mag beginnen. Niet alleen papa en mama waren er namelijk aan toe, maar
Nienke ook. Ze scheelt anderhalf jaar met de oudste, maar qua niveau,
interesse en ontwikkeling liggen ze nagenoeg gelijk. Ze zijn erg
competitief die twee. Wat naast de zusterlijke liefde ook zusterlijke
ruzies met zich meebrengt. En nu nummertje drie met anderhalf ook al
meetelt en van zich laat horen is dat op de dagen dat er geen school is
soms om gek van te worden. Ja wij zijn helaas geen uitzondering.

Nu heeft Nienke het laatste driekwart jaar heerlijk moedertje
gespeeld over de jongste. Met als gevolg dat die het dadelijk heel erg
zwaar gaat krijgen in haar eentje. Arme ziel! Het eerste wat ze vraagt
‘s morgens is: “Nienke pelen!” En als Nienke nog niet wakker is maakt ze
haar wel wakker als ze de kans krijgt. Nee Nienke is haar allesie. Maar
eer die naar school mag gaan zijn we al weer ruim twee jaar verder. En
ik geloof dat ook die er eerder aan toe zal zijn om naar school te gaan.

 

Bijzondere dag

Normaal gesproken gaan kleuters op hun verjaardag voor het eerst naar
school, maar omdat dit een algemene kleuter wendag op school was, was
het dan toch wel weer speciaal dat ze ook jarig was. De ochtend begon
dan ook met de ochtend zang van mams en de zusjes. “Lang zal ze leven!”
zo luid en vals als het maar kan. De slappe glimlach sprak boekdelen. De
meeste kadootjes had ze zaterdag al gehad, maar ik had nog twee kleine
verrassingen in petto.

Het ochtendritueel ging weer verder zoals gebruikelijk. Nou bijna
dan, want elke vijf minuten kwam de vraag: “Mama, ik mag naar school
vandaag hè? Samen met mijn zus?” En elke keer legde ik geduldig uit dat
ze pas vanmiddag naar school gaat voor het eerst. Ondertussen haar
nieuwe t-shirt met naam en 4 jaar erop klaar om aangetrokken te worden.

Beneden aangekomen blijkt de jongste toch nog steeds ziek. We hebben
een buikgriepje opgedaan. En de jongste was de eerste. Dus toch maar
mijn man gebeld of hij die middag vrij wil nemen. Dan kan ik toch met
mijn Nienke mee naar school om haar naar haar klas te brengen en haar de
aandacht te geven die ze echt nodig heeft.

De vrijdag ervoor waren we namelijk al haar nieuwe juf tegengekomen
in de winkel. Ik ben toen samen met Nienke naar haar toe gegaan om
stiekem al een beetje kennis te maken. Mijn kleine deugniet is stoer met
een heel klein verlegen hartje. En aangezien ik de meeste leraren en
leraressen ken op school vanuit de MR, heb ik daar handig misbruik van
gemaakt zo. Maar voor mijn meisje kwam het goed uit. Wat ik al dacht, ze
kroop helemaal achter mij. En de ondeugende lachende oogjes waren
ineens helemaal anders. Verlegen en een vleugje spanning. En toen we na
een minuutje of vier uit de winkel waren was ze weer helemaal de oude.

Afijn, mijn man komt thuis en we halen de oudste van school. Gaan
thuis eten en ze gaan nog even spelen in de tuin. Van hyper wordt ze
toch weer heel rustig, maar mijn oudste voelt dat ook haarfijn aan. En
wat er toen gebeurde daar smelt je moederhart van…
Mijn oudste rent hand in hand met Nienke het schoolplein op. Ze gaat
naar een meisje toe en zegt tegen haar: “Dit is mijn zusje en ze komt
bij jou in de klas! Wil jij haar buddie zijn?” En het meisje pakt de
hand van Nienke en loopt naar hun rij toe.

In de rij maakt Nienke zich los en begint het heel spannend te
vinden. De concentratie is helemaal weg.Ik pak haar bij de hand en we
zien een bekende in de rij. Een jongetje waar ze al een jaar mee op gym
zit. Voor mij als mama ook fijn, want wij ouders kunnen samen naar de
klas en de kinderen bij elkaar zetten, wetende dat ze elkaar zullen
steunen. En zo gebeurd dat ook. Het is ineens niet helemaal nieuw, maar
nog wel spannend en de acceptatie is er dan ook. Dan gaan wij weg en ik
slik een paar keer. Ik slik een paar tranen weg. Het blijft iets moois,
iets wat blijft ontroeren en uniek is elke keer weer.

Van peuter naar kleuter. Heel even denk ik aan mijn reus die ik kreeg
vier jaar geleden. 4750 gram en 56 cm. Mijn tweede trots. Wat gaat de
tijd snel, wat is ze groot. Daar gaat ze!

Verjaardagsfeestje

mrt27

19 december 2014

Vanmiddag is het zover. Femke mag haar verjaardagsfeestje houden. Ze kijkt er zo naar uit. Tja is ook niet gek als je 24 november jarig bent en pas een maand later je verjaardagsfeestje hebt. Maar daar ligt helaas mijn gezondheid aan ten grondslag. Ze wilde heel graag met haar vriendinnen haar verjaardag vieren in een indoor speeltuin. “Ja maar dan niet Haasje over hè mama.”

Nee Haasje over in Oosterhout NB gaan we nooit meer naar toe. Het is wel de goedkoopste en oogt het leukste maar wat we de laatste keer hebben meegemaakt heeft mij erg boos gemaakt. Nienke had in juni haar verjaardag. Dus wij met een groep kinderen naar Haasje over. Daar hadden ze mijn mail niet goed gelezen en een kind te weinig gerekend. Dit is niet zo erg want uiteindelijk komt dat allemaal goed. Maar na een uurtje blijken ze de kinderen die ik bij heb wel erg in de gaten te houden. Ze worden eerst aangesproken bij de tractor. Ze mogen niet met zijn allen erop. Mijn kinderen gaan eraf en naar de glijbaan en vervolgens zie ik dat er nog meer kindjes van andere verjaardagen op diezelfde tractor zitten en die worden niet aangesproken.

We hebben een fotomomentje op de koe. Net als een half jaar eerder op Femke haar verjaardag. Dan word ik aangesproken. De kinderen mogen niet op de koe. “Hè? Een half jaar eerder mocht dat wel, is het beleid veranderd dan?” vraag ik. “Nee hoor dat was altijd al.” krijg ik te horen van de medewerkster. En ja hoor als er andere kindjes op de koe gezet worden wordt er niks van gezegd. Mijn groepje vind de tractor nog steeds geweldig maar als mijn dochter op de voorkant gaat zitten wordt ze er zonder pardon afgehaald. Nu word ik boos. “Hallo dame! Ik krijg danig het gevoel dat we niet welkom zijn.” Maar dat is beslist niet het geval.

We hebben aangegeven dat we om kwart voor 5 frietjes willen. Er wordt een friet te weinig bezorgd een friet speciaal wordt ook vergeten en twee frikandellen zijn er schijnbaar ook vanaf gevallen voor ze onze tafel bereikten en dat allemaal om kwart over 6 in plaats van kwart voor 5. Ik had het helemaal gehad. Een excuus kon er dan nog net vanaf, maar verder ook niks. De jarige die normaal een cadeau krijgt werd ook vergeten, gelukkig dat de kinderen het niet vergaten. En het is dat de kinderen in koor riepen dat Nienke nog niks had gehad want eigenlijk geloofde ze het niet.

Toen het vriendinnetje van Femke haar verjaardag in haasje over hield zagen we hun foto momentjes op de koe en de tractor. Dat wat wij niet mochten, konden hun gewoon wel. Het stoom sloeg weer uit mijn oren. Nee hier geen Haasje over meer.

Maar goed dan gaan we naar de Vossenberg en Gilze. Toch? Ook heel leuk. Dus ik bel en bel en bel om te proberen te reserveren. Nee na 25 minuten had ik nog steeds niemand aan de telefoon gehad. Dan maar Puk en Muk en gelukkig die namen meteen op. Vanmiddag gaan we dus gezellig naar Puk en Muk in Dongen. En de meiden staan al twee dagen te springen om er naar toe te gaan.

Beddendans

mrt27

24 januari 2012

 

Herken je dat een “Beddendans”. Je kinderen die van bed naar bed
groeien, Niet hier willen slapen maar daar en uiteindelijk wil jij het
liefst vanwege een goeie nachtrust zelfs op de grond of in een
peuterbedje slapen. Hier onze “Beddendans”.

Beddendans

Femke was 2 jaar geworden en al grote zus van Nienke. Inmiddels had
ze al in een ziekenhuisbedje, een wieg en een ledikantje gelegen. Nu
werd het tijd voor een groot bed. Wij hadden het meest schitterende bed
gezien voor onze meiden. Een waar droombed. Je weet wel; niet te betalen
zo duur maar O zo mooi. Een steigerhouten stapelbed inclusief
vogelhuisje aan de zijkant speciaal om ons Vogeltjes lekker te maken.

Na het kwijlen zijn we maar naar de IKEA gegaan om daar semi verliefd
(tja er is maar één ware liefde) te worden op een blauwe
hoog/laagslaper die binnen het budget paste. Versiert met roze vlinders,
opgezet als hoogslaper met een matras op de grond. Met alle knuffels
die ze had ging onze grote kleine meid heerlijk slapen in haar eigen
mooie bed. En als er iemand kwam logeren dan kon dat mooi op haar kamer
totdat Nienke oud genoeg was.

Om haar kamer nog af te maken hebben we Janneke van Genugten laten komen om een mooie muurschildering te maken. http://www.jannekevangenugten.nl/kunstenares.html We zijn daar nog steeds heel tevreden over.

DSCN1881
Het moment was aangebroken Nienke 2 jaar en nu was ze in onze ogen oud
genoeg om vanuit haar ledikant (of moet ik zeggen ons bed) naar Femkes
kamer te gaan. Femke dan van beneden naar boven en Nienke beneden. Dat
dachten wij dus, maar niks bleek minder waar. Nienke vond het grote bed
heel erg eng. Dat terwijl ze onze lits jumeaux gewent is. Nienke begint
altijd in haar eigen bed en eindigt op haar plekje tussen ons in. hmzzz
wat gaan we daar nou mee doen.

En na even neuzen op BVA (een veilingsite waar hoofdzakelijk
faillissementspartijen worden geveild) zag ik de oplossing voorbij
komen. Ikke bieden en jawel voor 80 euro had ik een mooie bedbank
formaat junior bed en een babybadje. Wat mous verzuimt had te kijken was
waar die partij opgehaald moest worden. Dat was dus ff verder weg als
ingecalculeerd. Dan even kijken hoeveel het kost om het te laten
bezorgen. 80 euro heey das net zoveel als ik er voor betaald heb. Dan
rij ik zelf wel dan ben ik 5 euro goedkoper uit met benzine en ben ik ff
kids vrij. Ook wel lekker.

En zo gezegd zo gedaan ik in de auto hoogzwanger en een bedbank
ophalen. Thuis aangekomen met mooie bedbank en babybadje bleek mijn auto
ook nog eens en fotoshoot te hebben gehad ter waarde van jawel 80 euro
en zo was ik niet een keer 80 euro kwijt niet twee keer 80 euro maar
drie keer 80 euro. Maar mooi dat bed!

De bedbank in elkaar gezet en Femke en Nienke naar boven meegenomen.
Ze vonden hem allebei mooi en Femke pikte m pardoes in. Weigerde nog in
haar eigen bed te slapen want dat was haar nieuwe bed. En Nienke dan?
Nou die kon in haar bed. Ja en dat wilde ze niet. Om een hele ruzie te
voorkomen hebben we de kids in de auto geladen en zijn linea recta naar
de IKEA gereden. Toch wel de meeste slagingskansen voor nog een junior
bed. En inderdaad voor uhum 80 euro hebben we een juniorbed erbij
gehaald en nu liggen ze beide in een junior bed in hun slaapkamer. En
als je denkt dat ze daar dus elke nacht de hele nacht liggen en wij weer
ons bed voor ons zelf hadden, mag nog een keer raden.

Bijna elke nacht en als we geluk hebben pas tegen de ochtend
trippelen er twee paar voetjes onze kamer binnen. De een duwt Lex een
stukje naar het midden en kruipt helemaal tegen hem aan, om er soms uit
te vallen. De ander parkeert zich op haar plekje in het midden van het
bed. Om toch wat rustiger te slapen hebben we het matrasje van het
campingbedje naast ons bed gelegd. De enigste die lief in haar eigen
wiegje ligt (weliswaar op onze kamer) is Jilke. En wij… wij zouden wel
eens op zo’n druk moment in de bedden van Femke en Nienke willen kruipen
en zo hebben wij onze eigen beddendans.

Toch als ik terug denk aan de eerste nacht dat ze in hun bedjes bij
elkaar hebben geslapen moet ik nog lachen. Wacht! Ik zal het laten zien!
Zoek de kindjes noemen we de foto maar.

DSCN4197

 

Wandelen in de sneeuw en daarna

mrt27

24 december 2014

 

Mijn dochters hebben ze ontdekt. De Sisi trilogie. Ze vinden die geweldig. Romy Schneider, de jurken, het decor en zelfs het verhaal in het Duits snappen ze aardig goed. Regelmatig moet dan ook een van de delen opgezet worden en mama kijkt dan met weemoed mee. En telkens op het eind bij het laatste deel als de kleine meid naar mama loopt over de rode loper schiet ik vol. Ach we geven hormonen de schuld. Hoewel ik doe dit al zolang ik me kan herinneren.

Vroeger in deze tijd van het jaar, liepen mijn ouders, zusjes en ik samen met de honden door de bossen. Meestal door de sneeuw. Als we thuis kwamen was het standaard warme chocomel en met zijn allen voor de tv. Sisi kwam dan. We zwijmelde dan weg bij het zien van de sprookjesachtige pracht en praal. Pas jaren later las ik het boek over Sisi. Hoe ze aan haar eind kwam en hoe eenzaam en ongelukkig ze eigenlijk was. Nog los van het verhaal van de mooie en voortreffelijke vertolkster van Sisi, Romy Schneider die door zelfdoding om het leven kwam. Toch blijft het een van mijn favoriete mini series.

Maar goed we kijken Sisi en ik vertel mijn kinderen dat die mooie vrouw Romy Schneider is en natuurlijk niet de echte Sisi. Fout! Ze waren er nog niet rijp voor, want heeft ze dan een Sisi masker op. En hoezo is Romy ook dood. Nee tijdsbesef hebben ze nog steeds niet echt en probeer dan maar uit te leggen dat Sisi (Elisabeth in Beieren) leefde van 1837-1898 en deze films gemaakt zijn in de jaren 1955-1957. Dat ging dus gewoon niet. Na een kwartier heb ik het maar opgegeven. Volgend jaar weer een nieuwe poging 🙂

Wat de dames wel goed begrepen was de wat mama vroeger deed. En ja hoor daar stapte ze van de bood. Femke, Nienke en Jilke samen met papa naar de tv kijken. Mama voelde de traantjes al weer op komen. Kijk daar zet iemand de kleine Sofie op de loper. En dan rent ze naar haar kind. Dadelijk roept er “Vive la mama!” Snel pink ik mijn traantje weg en slik de rest in. Femke kijkt naar me en zegt; “Ga je nog huilen mama!” Ik schiet in de lach en papa zegt: “Kijk maar Femke. Mama heeft rode ogen. Ze heeft al gehuild.” En bedankt mannie!

 

Een mooi boek over het leven van Sisi is: Sisi, opgejaagd door het noodlot. Geschreven door Wim Ewals

Waar kan ik een paar oren bestellen

mrt27

27 december 2014

 

Sinds ik beneden slaap (vanwege een nierdrain lig ik boven niet prettig) is uitslapen er niet meer bij. En ik verlang zo naar een beetje goede nacht en ochtend rust. Mijn kinderen echter zijn van mening dat ze vroege Vogeltje zijn. Een grote irritatie voor iemand die over het algemeen slecht slaapt, wakker gemaakt worden met veel herrie als ze er nog niet klaar voor zijn om wakker te worden.

Toch zou ik het ook niet zo willen als het meisje in de documentaire van TLC afgelopen week. The real sleeping beauty was erg interessant om naar te kijken. Het ging over een meisje in Engeland die lijdt aan het Kleine-Levin Syndrome. Een aandoening waarbij je dagen achter elkaar kunt en zelfs moet slapen. Nu heb ik zelf een paar dagen IC meegemaakt en daar heel veel geslapen, maar drie dagen IC of het Kleine-Levin Syndrome, dan doe mij toch maar IC. Ik heb slechts een paar dagen van mijn leven gemist.

Toch verlang ik wel naar het uitslapen of nog meer naar een goede slaap. Mijn vroege Vogeltjes hebben helaas geen medelijden met papa en mama. Dus al een paar avonden hebben Lex en ik een gesprek met onze dochters. “Dit is Femkes geboorteklok. Als de grote wijzer op de 8 staat en de kleine op de 12. Nee dat is de seconde wijzer. Dat is de dunne wijzer. Dit is de kleine.” En weer leggen we het uit. Waarom eigenlijk. Dat biologisch wekkertje van de twee oudste staat op 6 uur. Van de kleine meestal op 5 uur.

Ligt het aan die oren. Dan wil ik wel eens weten waar ik een drietal nieuwe paartjes kan kopen. Misschien moeten we ze overhoren, maar ze lijken het altijd die avond ervoor te hebben begrepen. Voor de tijd dan tot ze in slaap vallen. Want net zoals vanmorgen won de nieuwsgierigheid en bijbehorende enthousiasme het van de belangrijke boodschap die papa en mama al dagen proberen in te prenten. Om 7 over 6 hoorde ik de rolluik (waar ze niet aan mogen komen) omhoog gaan. Daarna een gejuich. “Joepie het sneeuwt! Papa het sneeuwt! We willen nu naar buiten!” “Was je ook opgevallen dat het donker is buiten.” “Nee het is wit?” Briljant die opmerking op dat tijdstip.

Ach ik ga me maar langzaam klaarmaken. Kijken hoe we boodschappen gaan doen. En de meiden mogen lekker spelen in de sneeuw. Hopelijk blijft het nog een paar dagen wit. Want ondanks de kapotte oren geeft sneeuw altijd veel vreugde. Bij ons wel in ieder geval.

Vaarwel visje! Het ga je goed.

mrt27

13 januari 2015

“Mama hij zwemt op zijn rug.” “Ja schat, die vis is aan het dood gaan.” “Nee mama hij doet het nog hoor.” Ja zijn vinnen en kieuwen doen het nog, maar ik zie dat het al ver over is. Nog geen vijf minuten later zie ik de laatste stuiptrekkingen. Ja visjes kunnen dat ook doen ben ik nu achter.

“Als jullie naar school zijn, gaat mama de vis wel begraven.” “Ja mama, maar doe dan wel handschoenen aan he,” zegt Femke, “want dode vissen hebben ook bacteriën.” Ik schiet in de lach en denk aan het verhaaltje wat ik een tijd geleden heb geschreven.

27 april 2013

Met drie kinderen onder de vijf moet je ze soms in Jip en Janneke taal uitleggen wat er gebeurd als er iemand of iets dood gaat. Maar soms laten kinderen jou als ouder zien dat je het beter aan hun zelf kunt overlaten.

Verdorie hoe gaan we dit vertellen.

Mijn twee oudste kregen na de zomervakantie een leuke verrassing. Twee goudvisjes in een bak. Billie en bollie noemde we ze. Helemaal lyrisch zijn ze er van. De jongste ook want veel praten kan ze niet maar als ze “viesjuh” zegt bedoeld ze echt de visjes. Zo trots als een pauw wijst ze met haar vingertjes naar de bak en moeten we het liedje “visje visje in het water..” zingen. Elke dag check ik even de bak om te kijken of er niet een drijft en zeker nu Bollie al een paar dagen op één en hetzelfde plekje hangt. En verdorie gisteren was het zover. Daar dreef Bollie. De twee oudste hadden het nog niet gezien en waren boven aan het spelen. Dus ik tegen mijn man: Hoe gaan we dit aanpakken. Misschien kunnen we zo ook een beetje uitleggen wat er met de schoonmoeder van mijn zusje is gebeurd. (die hebben we vandaag begraven)

“Laat dat andere maar zitten schat!”

Mijn man roept mijn twee oudste naar beneden en begint met een serieus gezicht.
“Meiden! Jullie weten dat diertjes net als mensen dood kunnen gaan hè?” Twee meiden knikken en kijken al even ernstig terug.
“Billie is vannacht gestorven. Kijk daar ligt ze in de bak! Ze zwemt niet meer. En omdat het een visje is moeten we haar op een viswaardige manier begraven.” (ik kon mijn lach met moeite inhouden)
“Hoe gaan we dat doen papa?” Vragen ze tegelijk en ondertussen staat mijn man met het visnet in de houding.
“We gaan Billie door de WC spoelen, want dan kan zij naar de vissenhemel zwemmen”.

En in plaats van o en zielig roepen ze tegelijk:
“Mag ik haar door de WC spoelen!!”
Nou daar ging ons opvoedkundig momentje van voorbereiding op de dood.
Ik zei tegen mijn man: “Laat dat andere maar zitten schat!” Want wie weet willen ze de schoonmoeder van mijn zusje ook eigenhandig …..

Tja je kunt proberen kinderen zo goed mogelijk voor te bereiden op bepaalde dingen in het leven, maar jij staat vaak voor verrassingen 😉

Uitkijken naar een logeetje

mrt27

1 februari 2015

 

“Mama! Mama! Nog drie dagen en dan komt ie logeren.” Nienke is helemaal enthousiast. “Wie schat?” vraag ik. “Pom Pom natuurlijk mama! Dan is het eindelijk mijn beurt.” “Och leeft Pom Pom nog dan?” “Ja mama. We speelde maar dat Pom Pom ziek was en dood ging.” “O Gelukkig dan maar.” En elke dag hoorde ik hoeveel dagen het nog was. Eindelijk was het donderdag en Pom Pom mocht mee naar huis.

Nienke had een hele lijst opgesteld met wat ze allemaal met Pom Pom wilde doen. “Mama! jij moet overal foto’s van maken.” Oké daar kon mama niet om heen. “Zullen we even aan Pom Pom vragen wat hij wil?” “Mama als Pom Pom praat doet de juf dat eigenlijk en ze stopt dan hier haar hand erin.” Aan de achterkant zit inderdaad een gat voor handpop Pom Pom. “Ik ga even Pom Pom schrijfles geven, want dat doe ik graag, kleuren en schrijven.” Klik een foto.

20150129_154255[1]

“Ik wil dadelijk ook wat lekkers mama. Pom Pom en ik hebben honger.Maar eerst wil ik mijn prinsessenjurk aan.” “Ga je maar omkleden dan. En voorzichtig met Pom Pom. Vraag even aan Jilke of je haar poppenbedje mag lenen voor Pom Pom. Dan kan Pom Pom vannacht bij jou slapen in toch een eigen bedje.” “Wauw mama dat is een goed idee van jou! Jaaaa mama’s zijn altijd heel briljant.” Als ze even later aan Jilke vraagt of ze het poppenbedje mag lenen zegt die meteen ja. “Samen delen samen spelen” zegt Jilke met een lach.

20150129_155353[1]

Samen gaan ze chips eten. Klik nog een foto. En Tv kijken. Nienke is lekker Pom Pom wegwijs aan het maken in de Nienke wereld. Trots ook naar haar zusjes toe dat zij Pom Pom als logeetje heeft. Femke is nog het minst onder de inruk. Zij heeft Pom Pom al eerder een keer te logeren gehad. “Maar dat was de andere Pom Pom Femke en niet deze Pom Pom. Deze is liever en van onze klas,” legt Nienke uit.

20150129_154706[1]

Na het eten gaan ze zich klaar maken voor bed. Papa leest ze voor uit het lievelingsboek van Pom Pom. En Nienke mag daarna Pom Pom een stukje voorlezen uit haar lievelingsboek. Daarna is het welterusten en mogen ze gaan slapen. Nienke in haar eigen bedje en Pom Pom er naast in het logeer poppenbedje. Wat een lief gezicht hè?

20150129_220313[1]20150129_220324[1]

De vrijdag zaterdag en zondag werd er net zo gespeeld met Pom Pom. Aandacht van drie meiden is aan Pom Pom wel besteed. Nienke vond het delen ook niet erg hoor. Zaterdag mocht Pom Pom alleen niet mee naar de zwemles. Nienke moest extra haar best doen, want mama kwam kijken. En wat deed Nienke… haar stinkende best. Ze mocht door naar het volgende bandje. Trots kon ze savonds aan Pom Pom vertellen dat ze door was naar het rode bandje. Wat goed Nienke.

20150131_154354[1]

Maandag gaat Pom Pom weer terug mee naar school. Dag Pom Pom. Misschien tot een volgende keer. Hier ben je altijd welkom hoor.